Teraz czytam
Pilipiuk proponuje "grzańca"
Ciekawa historia opowidziana w nudny sposób
Mam wobec tej książki mieszane uczucia. Z jednej strony nie można autorowi odmówić dokładności w opisywaniu faktów i osób biorących w nich udziału. Z drugiej na tomiast właśnie z tego powodu książka staje się bardzo mało wciągająca, bo nie jest jedna spójną opowieścią a zlepkiem oddzielnych historii o tej samej lub podobnej tematyce. Nie zmienia to jednak faktu, że dzięki nij możemy się dowiedzieć o kolejnych nieznanych szeroko jednostkach działających podczas i po wojnie.
Raczej 6.5. Do 7 trochę zabrakło.
Książka ciekawa, ale dość nierówna. Jest kilka naprawdę dobrych tekstów na 8, lecz pojawiają sie równieź średniaki w granicach 5/6. Jednak jako całokształt wciąż dobra.
1
2
Ronnie - MJ snookera
Lubię czytać biografię interesujących ludzi. Z reguły są to sportowcy, choć nie tylko. Tym razem padło na jednego z najlepszych (obecnie chyba najlepszego) i najbardziej utalentowanych zawodników w historii tej dyscypliny Ronniego O'Sullivana. Pięciokrotnego zdobywcę tytułu mistrza świata. Pięciokrotnego zwycięzcę UK Championship. Sześciokrotnego zwycięzcę turnieju Masters (ostatni w tym roku :D). Rekordzistę prędkości wbicia brejka maksymalnego oraz lidera w rankingu wbitych brejków 100 punktowych (bądź wyższych). Wiem, że większości z was te dokonania (a to jedynie wycinek z CV Ronniego, bo teraz gra akurat o kolejny finał Welsh Open;)) niewiele mówią, ale uwierzcie mi na słowo, jest co podziwiać. I choć nie jestem jakimś psychofanem snookera (kiedyś oglądałem go z dużo większą częstotliwością niż teraz, więc mniej więcej kumam o co chodzi) i nigdy w niego nie grałem, to jednak wiem, że Ronnie O'Sullivan jest dla tej gry kimś takim jak Bolt w świecie sprinterów. Choć w sumie Usain jest zbyt grzeczny w porównaniu do O'Sullivana. Mam tutaj raczej na myśli show jakie robi pojawiając się przy stole. A często także poza nim.
Ronnie sporo w życiu przeszedł i wiele wycierpiał. Depresja. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu. A nawet brak ojca, który trafił do więzienia za zabicie człowieka na długie osiemnaście lat. Z tymi wszystkimi faktami, i nie tylko, O'Sullivan bezpardonowo i w swoim stylu rozprawia się na kartach tej szczerej i odważnej autobiografii. Biografii sportowca spełnionego, choć wciąż aktywnego. Kogoś, kto jest wymieniany jednym tchem z największymi zawodnikami swojej dyscypliny. Człowieka, który bez ogródek pisze prawdę o swoich przeciwnikach obnażając ich słabości lub doceniając talent i styl.
Książka jednak zatytułowana została Running nie bez przyczyny. Wszak bieganie było tym co pozwoliło Ronniemu pokonać demony uzależnienia, utrzymać kondycję fizyczną i zrelaksować się po trudach turniejów lub uciec od przytłaczającej codzienności. Bieganie stało się nowym, zdrowym nałogiem, który pozwala The Rocket (jeden z pseudonimów O'Sullivana) funkcjonować.
Polecam tę książkę wszystkim, którzy mają dość "grzecznych" wywodów sportowców, którzy starają się być albo mentorami (nieszczęsny Del Piero i jego nudna książka), albo takich, dla których nic nie wydaje się na tyle ważne, żeby żeby okrasić to choćby odrobiną emocji (patrz książka Besta Najlepszy).
Brak słów...
Tak źle napisanej autobiografii (choć nie wiem do końca, czy w przypadku tej książki można użyć takiego określenia) nie widziałem do tej pory nigdy. Tak nie można pisać książek o sobie jeśli jest się jednym z najbardziej znanych piłkarzy na świecie. To policzek dla fanów i ludzi, którzy chcieliby się dowiedzieć czegoś naprawdę interesującego o swoim idolu. Ostatnio pisałem, że książka Besta Najlepszy jest jedną z najnudniejszych autobiografii sportowca jakie czytałem. To chyba pozostaje wciąż aktualne, ponieważ Gramy dalej Del Piero nie mogę potraktować jako tekstu wpisującego się w ten gatunek. Jest ona wszak połączeniem luźnych wspomnień z rodzajem jakiegoś absurdalnego podręcznika "jak żyć" w wykonaniu piłkarskiego autorytetu. Nie zrozumcie mnie źle. Ja zawsze uwielbiałem Del Piero na boisku. Podobała mi się jego gra, technika, uwielbiałem klub, w którym grał i barwy narodowe, które reprezentował. Jednak ta książka. Jest. O. Niczym! Jeśli chcecie się dowiedzieć czegokolwiek o karierze zawodowej lub życiu prywatnym piłkarza, to radzę sięgną sięgnąć po stare gazety, bo tutaj nie ma żadnych istotnych informacji.
Na przestrzeni całej książki za dużo jest niepotrzebnych wynurzeń w stylu co to uczciwość, zaufanie, przyjaźń, duch walki etc. To psuje klimat biografii sportowca i zamienia ją w jakiś zbiór mądrości w stylu:
"Piękno w sporcie to również umiejętność patrzenia w przód, dostrzegania wdzięku, który jeszcze nawet nie istnieje, i dążenia do tego, by nadać mu kształt. To za każdym razem coś konkretnego, przynoszącego efekt. Jeśli bowiem nawet mówimy o odmianach piękna i różnych sposobach ich postrzegania, to i tak jednocześnie istnieje piękno niepodważalne."
W samym zakończeniu książki piłkarz chyba nieświadomie zdradza kogo ta książka może zainteresować i dla kogo tak naprawdę została napisana:
"Napisałem to wypracowanie dla nich, dla tych, którym na mnie zależy, ale przede wszystkim dla samego siebie. By poznać właściwy kierunek i sens całej podróży."
Trochę szkoda. I na zakończenie ostatnia z wad, choć wcale nie najmniejsza. Książka ma niesamowicie małą objętość. Mnie (a czytam dość powoli) jej lektura zajęła około 3 godzin od deski do deski. Brak w niej też jakichkolwiek zdjęci. No po prostu nic. Zero. Osobiście, szczerze odradzam.
O tym jak pewien nerd stał się miliarderem dzięki spełnianiu własnych marzeń
Genialna, obszerna i wielokontekstowa analiza przyczyn powstania, a także późniejszej popularności całego uniwersum stworzonego przez George'a Lucasa.
Autor przybliża nam postać Lucasa starając się wyjaśnić jak doszło do tego, że stworzył on jeden z najbardziej kultowych (jeśli nie najbardziej) elementów popkultury.
Dowiemy się w jakich bólach i trudach rodził się pierwszy szkic pierwszego filmu, i jakie trudności napotykał reżyser podczas kręcenia kolejnych części. Dowiemy się również dlaczego trzeba było tyle lat czekać na kolejne trzy epizody i czemu są tak różne od części IV, V i VI. Dowiemy się sporo o całej franczyzie Star Warsów. O ludziach wiązanych z jej tworzeniem a także z jej wielbieniem. Poznamy psychofanów i maniaków a także osoby, które związały się z tym wyimaginowanym uniwersum z czystej, dziecięcej fascynacji i trwają w niej przez dziesiątki lat.
Książkę tę polecam każdemu kto lubi Gwiezdne Wojny i chce lepiej zrozumieć dlaczego są właśnie takie, a nie inne.
1
George Best. Najnudniejszy.
Kiedy sięgałem po tę książkę spodziewałem się nie lada petardy. Widziałem bowiem już kiedyś film bazujący na historii życia Besta i był on naprawdę ciekawy. Jednak to co dostajemy w tej spisanej trzy lata przed śmiercią autobiografii przechodzi wszelkie pojęcie. Książka jest pisana w sposób nonszalancki, jakby od niechcenia. Best nad każdym wydarzeniem, choćby nie wiem jak ważny, przelatuje bardzo pobieżnie, praktycznie bez żadnych emocji pędząc już do następnego. W pewnym momencie lektury gdzieś mi umknęło około 13 lat życia tego najsłynniejszego zawodnika Manchesteru United, kiedy na jednej stronie miał lat trzydzieści kilka a na kolejnej był już dobrze po czterdziestce. Może nieuważnie czytałem, a może ten wycinek życia wydawał się Bestowi na tyle mało istotny, że postanowił go pominąć milczeniem.
Jak na biografię sportowca, jest w niej również zaskakująco mało sportu. Chyba, że sportem nazwiemy chlanie i uganianie się za panienkami. Wtedy możemy czerpać pełnymi garściami.
Tak wysoka ocena jedynie za wątek związany z alkoholizmem i odczucia chorego na niego człowieka pisane z pierwszej ręki.
1
Kałasznikow - karabin lepszy niż inne?
Autorem tego obszernego opracowania jest Christopher John Chivers, starszy redaktor piszący dla gazety "The New York Times" i były szef jej moskiweskiego biura. Często współpracuje również z czasopismem „Esquire”. W latach 1988—1994 był oficerem Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. Służył w Zatoce Perskiej i podczas zamieszek w Los Angeles. Został z honorami przeniesiony w stan spoczynku w stopniu kapitana. Za swoją pracę otrzymał kilka nagród, między innymi National Magazine Award w kategorii reportaż za opublikowaną w „Esquire” rekonstrukcję ataku terrorystycznego na szkołę w Biesłanie oraz, wspólnie z innym dziennikarzem, nagrodę Pulitzera w kategorii reportaż międzynarodowy za relację z walk w Afganistanie opublikowaną w „The New York Times”. Jego reportaże wojenne z lat 2003-2009 z Iraku i Afganistanu zostały zaliczone przez Uniwersytet Nowojorski do dziesięciu najważniejszych dokonań dziennikarskich minionej dekady w Stanach Zjednoczonych."*
Czytając tę notkę o autorze można z czystym sumieniem dojść do wniosku, że jest odpowiednim człowiekiem do prześledzenia historii broni maszynowej od samych jej początków, aż do wynalezienia, jak do tej pory, jednego z najskuteczniejszych narzędzi do zadawania śmierci na polu walki i nie tylko. Tak, w tej książce mamy bowiem do czynienia nie tylko z AK-47 i wszelkimi jego wersjami, replikami, egzemplarzami tworzonymi na licencji oraz późniejszymi odmianami, ale także, a może przede wszystkim, zaprezentowane wszystkie etapy ewolucji broni automatycznej począwszy od kartaczownicy Gatlinga poprzez przełomowy wynalazek Hirama Maxima, aż do kultowego dziś Kałasznikowa. W tę dokładną analizę bardzo zręcznie wplecione zostają biografie poszczególnych twórców, ich motywacje i wyobrażenia na temat broni, którą tworzyli. Autor nie stroni także od prześledzenia aspektów związanych z taktyką i powolnego i niepewnego wprowadzania broni automatycznej (maszynowej) na pola bitew końca XIX w. oraz początkowych lat XX w., kiedy dowódcy nie potrafili i nie chcieli korzystać z tego typu broni nie wierząc w jej skuteczność. W połowie książki dochodzimy wreszcie do właściwych rozważań (jednak tylko odnośnie do polskiego tłumaczenia tytułu, ponieważ w oryginale książka zatytułowana jest The Gun i w żaden sposób nie konotuje się aż tak ściśle z jedną konkretną bronią), czyli do okoliczności powstania Awtomatu Kałasznikowa (stąd skrót AK), który został po wielu przeróbkach i kilku oszustwach wprowadzony do seryjnej produkcji w roku 1949. W trakcie tych rozważań poznamy również dość dobrze, choć nie zawsze w pełni prawdziwie, sylwetkę samego Michaiła Kałasznikowa (różne źródła podają różne informacje, niektóre wciąż są tajne, a sam zainteresowany w swoich pamiętnikach i wywiadach wielokrotnie sam sobie przeczy). Pojawiają się też bardzo istotne i potrzebne, dla całkowitego zrozumienia fenomenu radzieckiej konstrukcji, informacje na temat jednego z jej największych rywali, a mianowicie amerykańskiego karabinka automatycznego o znaczeniu M16. Jego wprowadzenie do produkcji i przyjęcie na podstawową broń amerykańskiej armii również owiane jest niesławą i niesie za sobą wiele kontrowersji, gdyż sama broń w początkowej fazie eksploatacji była szalenie zawodna, do tego stopnia, że żołnierze walczący nią w Wietnamie ginęli z powodu ciągłego zacinania mechanizmu lub wymieniali na starszego M14 albo znaleźnego Kałsznikowa.
Autor nie stroni także od wskazania przyczyn tak dużej popularności i rozpowszechnienia tej broni na całym świecie, nie pomijając różnego rodzaju grup terrorystycznych lub bojówek rewolucyjnych, które bardzo chętnie z niego korzystają.
Podsumowując, jeśli kogoś interesują zagadnienia związane z bronią automatyczną, jej historia oraz ewolucja taktyki związanej z wykorzystaniem jej na polu walki, to jest to bardzo dobre opracowanie dla niego. Są tutaj bowiem w idealnych proporcjach zawarte najważniejsze informacje uzupełnione o biografie jej twórców, a także bezpośrednie wypowiedzi jej użytkowników. Jednak pozostali, niezainteresowani taką tematyką, nie znajdą w tej książce niczego co mogłoby ich zainteresować i tym z was zdecydowanie ją odradzam, bo jest to dość obszerna lektura (liczy sobie 576 stron) i może się wydać nużąca z uwagi na sporą ilość informacji stricte technicznych. Jednak osobiście uważam, że jest to kawał świetnie wykonanej dziennikarskiej i historycznej roboty w bardzo dobrym wydaniu, napisanej przystępnym i spójnym językiem.
Moja ocena: 9/10
Cytat pochodzi z książki C. J. Chivers, Kałasznikow, Kraków 2015.
2
Zorza północna - naprawdę piękny początek serii
*Opis fabuły pochodzi ze stron Wikipedii.
2
 - Philip Pullman, Ewa Wojtczak)
Ładny mi ptaszek z tego Szczygła
Chwilowy pobyt w domu przyjaciela. Późniejszy wyjazd do Las Vegas do ojca, który opuścił jego i matkę jakiś czas przed tragedią i poznanie tam przyjaciela, który dwukrotnie odciśnie swoje piętno na życiu chłopca. Późniejszy powrót do NY w konsekwencji kolejnych tragicznych wydarzeń. Studia i praca w sklepie z antykami. No i miłość. Wieka, szalona, ogromna, nieokiełznana i nieodwzajemniona w pełni (a może w taki sposób jakiego oczekiwał nasz bohater) miłość do dziewczynki (a później kobiety), która podobnie jak on była w galerii w chwili wybuchu i również straciła tam bliską sobie osobę. A w środku tego wszystkiego obraz szczygła autorstwa Carela Fabritiusa, który podobnie jak ludzie, będzie miał ogromny wpływ na chłopca. No i zbrodnia. Zbrodnia i jej konsekwencje. Bo w tej książce każdy czyn będzie pociągał za sobą konsekwencje.
 |
| "Szczygieł"; autor Carel Fabritius; 1654 r. ; olej na desce; 33,5 na 22,8 cm |
"I w coraz większym stopniu skupiam uwagę na tej odmowie wycofania się. Bo nie obchodzi mnie, co mówią inni ani jak często i elokwentnie: nikt mnie nie przekona, nigdy, przenigdy, że życie to jakaś niesamowita, przynosząca satysfakcję gratka. Prawda jest taka: życie to katastrofa. Podstawowy fakt naszego istnienia – naszych prób nakarmienia się, znalezienia przyjaciół i czego tam jeszcze – to katastrofa. Zapomnijcie o tych wszystkich absurdalnych bzdurach z Naszego miasta, które są na ustach wszystkich: cudzie narodzin, radości z każdego kwiatka, „życie, jesteś zbyt cudowne, by cię uchwycić” itd. Dla mnie – i będę to powtarzał zawzięcie do dnia śmierci, dopóki nie padnę na swoją niewdzięczną nihilistyczną gębę, za słaby, by wypowiedzieć te słowa: lepiej nigdy się nie urodzić, niż urodzić się w tym szambie. Kloace szpitalnych łóżek, trumien i złamanych serc. Nie ma zwolnienia, nie ma apelacji, „nie ma zmiłuj”, by użyć ulubionego określenia Xandry, prócz wieku i straty nie ma posuwania się do przodu, prócz śmierci nie ma innego wyjścia."
2
Książka inna niż wszystkie
1
Bardzo ciekawe podsumowanie serii. Nie jestem do końca przekonany, czy autor w momencie rozpoczęcia tego cyklu wiedział co dokładnie chce z nim zrobić, jednak nawet jeśli pierwsze epizody były dość luźno powiązanymi ze sobą historiami a ostatnia nagromadzeniem faktów z przeszłości i wyjaśnień, to i tak uważam, że dość zręcznie wybrnął z całej sytuacji.
Za "Pradawną stolicę" daję 8/10
Cały cykl oceniam natomiast na solidne, choć nieprzesadnie mocne 7/10
Całkiem fajne czytadełko do poduszki z dość solidnie wykreowanym światem, jego mitami, wierzeniami a nawet nowymi rasami, które autor dość zręcznie wplótł w kanon fantasy.
1
Z radością obwieszczam, że autor wrócił do formy. Znów było
ciekawie,
wciągającą,
straszno,
smutno,
trzymająco w napięciu,
zabawnie,
żenująco niezręcznie,
czyli tak jak w najlepszych częściach cyklu, do których ta się z pewnością zalicza, a nawet wysuwa na czoło.
Zdradziecki plan - 7.5/10
2
